Bir o yana bir bu yana savuran duygular arasında dün gece birden çok güçsüz olduğumu düşündüm.. Hani dünyayı yerinden oynatırım hissine inat bir güçsüzlüktü bu.. Belki bıkkınlık der birileri.. Hep aynı ve aynı şeylerle uğraşmaktan yorgunlukta olabilir, kimbilir.. Büyüklerin dünyasına adım attığımdan beri dertlerimiz büyüdükçe... Küçüklüğe ait her türlü duyguyu azaltmak , yok etmek mi büyümek ??
Kalbi yenilemek , tepeden tırnağa sevgi çekmek içine , şu koca dünyada bir damla çocuk olmak lazım.. Çıldırmamak için..
Ne üzücü
Ben küçükken bana sevmeyi öğretmişlerdi
Hayatı sevmeyi , tüm dünyadaki bütün insanları sevmeyi
Güneşi sevmeyi , yazı, sonbaharı ve baharı
Beyaz mantosuyla kışı
Ama büyürken ,
Gördüm ki büyüklerin dünyası
Hiç de çocuklara anlatıldığı gibi değilmiş
Herşey bölünmüş.. Beyaz ve diğerleri diye
Ve kuşların canı hep ağlamak istiyor
Ne üzücü, ne üzücü
Sevgi olmayan bir dünya
Que c'est triste..
** Patricia Carli
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder